“Troosten is niet het antwoord weten vooraleer je de vraag grondig hebt beluisterd. Het is niet het aanbrengen van allerlei goedbedoelde adviezen. Het is evenmin het wegduwen van opstandigheid of het voorschrijven hoe mensen zich moeten voelen. Troosten is niet te vinden in pasklare antwoorden van de vele waarom-vragen van de mensen. Troosten is wel aandachtig luisteren zodat verdriet in woorden en ook in tranen naar buiten mag stromen. Troosten is zwijgen en in een blik of een aanraking signalen van hoop, veiligheid en vertrouwen laten voelen. Het is samen worstelen, zoeken, en hopen. Het is participeren in het verdriet, eerder dan het verdriet wegnemen. Het is verdriet durven benoemen. Troosten is helpen te leven met vragen waarop geen antwoorden zijn. Troosten is trouw blijven, ook als het moeilijk is. Troosten is geen dam opwerpen tegen het verdriet, maar juist een bedding creëren waarin verdriet mag stromen.”
- Manu Keirse, psychotherapeut en rouwexpert.
Reactie plaatsen
Reacties