Introversie is een thema dat me persoonlijk nauw aan het hart ligt. Daarom schreef ik er een (autobiografisch) stukje over dat gaat als volgt.
Ik ben een introvert.
Ik luister liever dan ik praat. Ik denk liever na voor ik iets zeg of een beslissing maak. Ik hou van diepgaande gesprekken. Praten over koetjes en kalfjes vind ik moeilijk en eigenlijk interesseert het me ook niet. Ik weet liever hoe het écht met je gaat en praat liever over thema’s die écht over iets gaan.
Het allerliefst spendeer ik mijn vrije avonden alleen, met mijn partner of met een paar goede vrienden. Hier krijg ik energie van. Daar ik ook weleens graag naar een feestje of een ander sociaal evenement ga en hier ook van kan genieten, kost dit me eerder energie. Dan voel ik niet altijd de behoefte om lang te blijven plakken: als mijn potje leeg is, dan is het leeg.
Ik heb een sterke voorkeur voor het voeren van één-op-één gesprekken. Zo leg ik het makkelijkst en het liefst contact. Ik ben een babbelaar en een zotte trees, maar ik moet me comfortabel voelen. Voel ik me niet (voldoende) comfortabel, dan voel ik ook minder de behoefte om contact te leggen of heb ik hier meer moeite mee (lees: het kost me energie of het voelt niet natuurlijk aan). Dan volgt een eerder teruggetrokken versie van mezelf.
Verder sta ik niet graag in het middelpunt van de belangstelling. Dan voel ik me ongemakkelijk. Voor ik het goed en wel door heb stel ik me dan eerder bescheiden en klein(er) op. In grote groepen hou ik mezelf liever op de achtergrond. Dan observeer ik en verwerk ik de informatie en indrukken die op me afkomen.
Mijn innerlijke belevingswereld is groot. Je zou kunnen stellen dat ik regelmatig in mijn eigen hoofd terug te vinden ben. Ik ben dan ook van het reflecterende en analyserende type. De juiste woorden vind ik pas nadat ik erover heb nagedacht. Onder druk een pakkend verhaal vertellen, ad hoc zeggen waar het op staat of scherp reageren op een mopje, dat lukt me niet altijd even goed.
Ik ben een introvert en precies zo zit ik in elkaar. Maar het is niet altijd even makkelijk om een introvert te zijn, zo heb ik het wel ervaren.
Er bestaan veel misverstanden over introverte mensen. Hen wordt vaak verteld dat ze te bescheiden, stil, verlegen, saai, of juist afstandelijk en asociaal zijn. Reden: de maatschappij heeft een boontje voor extraverte mensen. Ze is erop ingericht. Wil je dat er zoveel mogelijk deuren voor je opengaan, dan ben je best zo mondig, sociaal en flexibel mogelijk. Jezelf goed zichtbaar kunnen maken en jezelf goed kunnen profileren zijn troef. Laat dat nu juist zijn waar introverte mensen het moeilijker mee hebben. Het contrast dat hiermee gepaard gaat zorgt er niet zelden voor dat introverte mensen ook werkelijk gaan geloven dat er iets mis is met hen. Dat ze niet mee kunnen. Dat ze ergens tekortschieten.
Ook bij mij heeft dat gevoel lang geleefd. Nog niet zo lang geleden zag ik mijn introverte aard als een negatief aspect van mezelf. Het was datgene wat nog wat aanpassing vergde. Datgene wat ik hopeloos probeerde te verdoezelen of compenseren. Ik percipieerde het vaak onterecht als een vorm van onzekerheid of een gebrek aan zelfvertrouwen.
Nu omarm ik het. Nu weet ik dat er krachtige en mooie eigenschappen inherent deel van uitmaken. Ik weet nu beter waar ik energie uit haal en wat me energie kost. Ik weet waar mijn grenzen liggen en welke behoeften eraan ten grondslag liggen. Ik ben blij dat ik over deze zelfkennis beschik. Ik ben een introvert en precies zo zit ik in elkaar. En dat is meer dan oké. Met vallen en opstaan probeer ik elke dag trouw te blijven aan mijn introverte zelf, trots te zijn op wat ik deze wereld te bieden heb, en de rest naast me neer te leggen. Niet altijd even makkelijk, maar 100% de moeite waard.
Reactie plaatsen
Reacties